Wstęp
Wydawnictwo: Muza
Projekt okładki: Maciej Sadowski
,,Może jest prawym człowiekiem, a może nie.
Pod maską pięknych słów potrafi się skryć bardzo szpetna dusza.”
J.R.R. Tolkien, Dwie Wieże
Jak przedstawia się fabuła książki?
Fabuła książki kontynuuje to, co działo się w I części. Drużyna Pierścienia zaatakowana przez Uruk – Hai będących poddanymi czarodzieja Sarumana, zostaje rozdzielona na trzy grupy.
Autor przedstawia nam przygody Drużyny Pierścienia, którzy będąc rozdzieleni, muszą wspólnymi siłami przetrwać niebezpieczeństwa, jakie będą stawały na ich drodze. Krasnolud Gimli, elf Legolas i Aragorn będący człowiekiem, uczestniczyć będą w wydarzeniach mające wpływ między innymi na mieszkańców Rohanu. Dwaj przyjaciele Froda – Pipin i Marry porwani przez poddanych Sarumana napotkają na swojej drodze Drzewca i innych entów. Zarówno Merry i Pippin oraz Aragorn razem z Gimlim i Legolasem odegrają znaczącą rolę w walce przeciwko Uruk – Hai. Natomiast Sam i Frodo podróżują w towarzystwie Golluma w celu zniszczenia Jedynego Pierścienia. W trakcie podróży do Mordoru napotykają na swojej drodze Faramira, będącego bratem Boromira i synem Namiestnika Gondoru.
W trakcie fabuły przyjdzie nam zapoznać się z Lasem Fangorn zamieszkiwanym przez wiekowe enty. Poznamy również jeźdźców Rohanu pod władzą króla Theodena, który razem z Aragornem, Gimlim i Legolasem staną w obronie Helmowego Jaru. Prócz tego dowiemy się w jaki sposób hobbici Mery i Pippin przekonają Drzewca i inne enty, aby sprzeciwić się Sarumanowi przebywającego w Isengardzie. Oczywiście poznamy dalsze losy Sama i Froda, którzy razem z Gollumem natkną się na wrogów i sprzymierzeńców. Podsumowując tak jak w poprzedniej części czeka nas przygoda.
Jacy bohaterowie zapadli mi w pamięci?
Postać Golluma zaciekawiła mnie, ze względu na to w jaki sposób autor przedstawił jego wewnętrzną walkę. Postać Golluma pokazała mi jak pomimo uzależnienia się od Jedynego Pierścienia podejmuje on walkę w celu uniezależnienia się od pierścienia.
Postacią, którą uważam za dobrze napisaną jest Drzewiec będący entem. To istota spokojna, unikająca mieszania się w sprawy innych ras. Pomimo swojej natury decyduje się walczyć razem z hobbitami, kiedy uświadomił sobie jakie zniszczenia wyrządził Saruman w Lesie Fangorn. To dzięki Drzewcowi i innym entom udało się pokonać siły, przebywające w Isengardzie.
Frodo to kolejna postać warta przeanalizowania. W czasie swojej wyprawy do Mordoru niesie on ciężar pod postacią Jedynego Pierścienia. To ciężar, który nieraz będzie manipulował umysłem Froda i będzie starał się przekonać go, że bliskie mu osoby są dla niego wrogami. Można stwierdzić, że Frodo jest odpowiedzialny za losy Śródziemia. Pokazuje to czytelnikom, jaką niesie na swoich barkach odpowiedzialność.
Odnośnie czarodzieja Sarumana to postać według mnie charakterystyczna w świecie Śródziemia. Chce on stworzyć własną potęgę, przewyższającą samego Saurona zdradzając przy tym dawnych sojuszników.
Jakie lekcje możemy wynieść po przeczytaniu książki?
- Chęć zdobycia władzy może doprowadzić do upadku. Przykładem jest postać czarodzieja Sarumana, który chcąc przechytrzyć Władcę Ciemności, zdradza dawnych sojuszników. Końcowo stracił wszystko, łącznie z własnym życiem.
- Walka samemu ze sobą jest czymś co jest ciężkie. Postacią, która przedstawia ten rodzaj walki jest Gollum mający w sobie dwie osobowości – Sméagola i Golluma.
- Nie wiedząc o tym można być manipulowanym jak władca Rohanu Theoden za sprawą sługi Sarumana – Smoczego Języka.
- W czasie swojego życia warto mieć wokół siebie osoby, które są w stanie z nami porozmawiać i nam pomóc. Przykładem jest przyjacielska relacja łącząca Froda oraz Sama.
- Zwycięstwo może nadejść, nawet jeśli wydaje się, że jest inaczej. Bitwa o Helmowy Jar pokazała jak przewaga sił może zostać odwrócona.
One response
Zgadzam się w kwestii dotyczącej, wniosków jakie możemy wysnuć po przeczytaniu części drugiej. Uzupełniłbym jednak ten katalog. Musimy pamiętać, iż to właśnie nasza determinacja, nasz wcześniej obrany cel, nasze powołanie – jest w stanie wzniecić ogień nawet w najmniej niepozornej istocie, jak w tym wypadku Hobbici. Jesteśmy także świadkami, nie tyle co dobrowolnego „rozdzielenia” lecz bardziej wymuszonych decyzji, które wynikły ze zmieniających się warunków na froncie, które doprowadziły do sytuacji, kiedy każdy musiał odpowiedzieć sobie na pytanie – „cóż mogę zrobić więcej, dla drużyny, dla towarzyszy?”. Każdy wybrał najodpowiedniejszą ścieżkę. Postać, zniewolonej mocą pierścienia istoty, którą jest Gollum zaiste jest bardzo pięknym wzorem na to, że każdy zmaga się z wewnętrznymi demonami i emocjami. Rozdwojenie jaźni, które jest widoczne u Golluma pokazuje, że nawet istoty, które początkowo oceniamy jako zbędne, inne, złe i grzeszne – mogą z czasem odegrać bardzo ważną rolę w życiu, i nawet przyczynić się swoim zachowaniem do niecelowego tworzenia dobra. Według mnie Gollum jest – „„częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro” (J. W. Goethe).