Kilka słów na wstępie

Nie trzeba byś znawcą kinematografii, aby stwierdzić, że ilość filmów i seriali jest przytłaczająca. Jednak warto zaznaczyć, że nie jesteśmy w stanie wszystkich skonsumować. Niektóre z filmów czy seriali to zapychacze mające umilić nam czas, jednak zastanówmy się. Jakie filmy i seriale sprawiły, że nasze myślenia o życiu uległo zmianie? Jakie filmy i seriale sprawiły, że na myśl o niektórych scenach mamy ochotę rozpłakać się. Pisząc te słowa odnoszę wrażenie, że niektórzy bezmyślnie konsumują produkcje, które za chwile zostaną zapomniane. Chce wam przedstawić filmy, które wzruszają i zmuszają nas do przemyślenia życia

I. Forrest Gump.

Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiesz, co Ci się trafi.

Forrest od swoich wczesnych lat nie miał życia usłanego różami. Był uważany za mało rozgarniętego dzieciaka, który został wychowywany bez ojca. Na dodatek chodził w szynach.

Ten film to dzieło, które pokazuje jak niektóre ze scen mogą być majstersztykiem. Przykładem jest uciekający w szynach Forrest Gump, któremu niespodziewanie szyny zostają zniszczone a on biegnie. Ta scena zapadła mi w pamięci. Dlaczego? Myślę, że moment, kiedy Forrest pozbywa się ograniczających go szyn jest metaforą, dotyczącą tego, że kiedy pozbędziemy się ograniczeń poczujemy się niczym Forrest, który biegnie szybko zostawiając za sobą gnębicieli.

Jako dziecko nie byłem w stanie pojąć w pełni przekazu filmu. Do dzisiaj głowie się, co oznacza pióro, które pojawia się na początku i końcu filmu. To, że wszystko jest w nieustannym ruchu? Czy może pióro jest oznaką ludzkiego życia, które jest ulotne niczym lekkie pióro?

Ten film zawiera ukryte metafory i jest to produkcja, po której obejrzeniu czułem się, jakbym był odmieniony. To historia o dorastaniu, miłości, przyjaźni jak i odniesień do historycznych wydarzeń, których Forrest jest aktywnym uczestnikiem.

II. Batman Początek w reżyserii Christphera Nolana.

„Zamierzam pokazać mieszkańcom Gotham, że miasto nie należy do przestępców i skorumpowanych. Ludzie potrzebują dramatycznych przykładów, aby wyrwać się z apatii. Nie mogę tego zrobić jako Bruce Wayne. Człowiek to tylko ciało i krew, można go zignorować lub zniszczyć. Ale jako symbol… jako symbol mogę być nieprzekupny, wieczny.”

To słowa Bruce’a Wayne’a znanego jako Batman. Kto nie zna jego walki ze złem, które jako konspekt jest nie do pokonania? Bruce Wayne w reżyserii Christophera Nolana pokazał kim tak naprawdę jest Batman. A kim jest mężczyzna przebrany za nietoperza, który walczy w nocy a za dnia jest bogaczem, potrafiącym uwodzić kobiety?

Batman to idealista, który postanowił poświecić się walce z przestępczością. Oczywiście w tej wersji również młody Bruce traci ojca i matkę. Niektórzy sądzą, że śmierć rodziców dała początek Batmanowi. Jednak jest to złożona kwestia, warta oddzielnemu wpisowi.

Jak sam tytuł filmu wskazuje reżyser postanowił przedstawić na swój sposób narodziny Mrocznego Rycerza. W tej części przyjdzie zmierzyć się mu ze Strachem na Wróble, który poprzez użycie specjalnego środka powoduje na ofierze halucynacje, które wydobywają na wierzch ukryte lęki. Poza główną obsadą, która zagrała świetnie swoje role, należy wspomnieć o muzyce skomponowanej przez Hansa Zimmera, który odpowiada za utwory w takich klasykach jak: Gladiator czy Ostatni Samuraj. Oglądając Batmana czułem, że Bruce toczy wewnętrzną walkę ze swoimi doświadczeniami z przeszłości. Myślę, że film zdobył uznanie za całokształt i nie dziwię się. Nawet batmobil został specjalnie stworzony na potrzeby filmu.

III. Spider Man (2002)

,,Z wielką mocą, wiąże się wielka odpowiedzialność’’

Dla mnie najlepszym filmowym Spider Manem na zawsze zostanie ten z 2002 roku. Można powiedzieć, że ten rok był dla mnie ważny: wtedy się urodziłem a na ekranach kin zadebiutował Spider Man, który na zawsze pozostanie w moim sercu, jako najbardziej oryginalny.

Dla mnie połączenie gry aktorskiej, gdzie odtwórcą Spider Mana został Tobey Maguire a przeciwnikiem Zielony Goblin, w którego wcielił się Willem Dafoe a w nienawidzącego Spider Mana J. Jonah Jamesona wcielił się J.K. Simmons wraz z muzyką skomponowaną przez Danny’ego Elfmana to klasyk wśród gatunków z super bohaterami.  Możemy się spierać ale ja zdanie nie zmienię! I owszem. Mam do tego filmu sentyment, ale nie ma siebie, co oszukiwać: nie ma czegoś takiego jak obiektywna recenzja.

Moment, kiedy ginie wujek Ben a zrozpaczony Peter przywdziewa maskę, aby zemścić się na zabójcy najbliższego jest tym, za co pokochałem głównego bohatera. To popełnienie błędu z przeszłości ukształtowało Spider Mana, który jest przyjaznym pająkiem z sąsiedztwa.

Film przedstawia nam Petera jako licealistę, który poprzez ukąszenie radioaktywnego pająka staje się Spider Manem i musi powstrzymać Zielonego Goblina, gdzie finałowa walka jest brutalna i krwawa. Podsumowując moje zachwyty nad produkcją adaptację filmową polecam ze względu na obsadę pierwszoplanowych ról, prostą i przyjemną w odbiorze fabułę jak i ze względu na ścieżkę dźwiękową.

IV. Joker

“Najgorsze w chorobie psychicznej jest to, że ludzie oczekują, że będziesz się zachowywać, jakby jej nie miał.”

Za scenariusz i reżyserię filmu o Księciu Zbrodni odpowiadają Todd Phillips oraz Scott Silver. Produkcja jest połączeniem filmu psychologicznego z dramatem i kryminałem, dzięki czemu powstało dzieło, które z innej perspektywy pokazało oglądającym narodziny jednego z wielu przeciwników Batmana. Jokera, który od pokoleń intryguje miłośników komiksów.

Po obejrzeniu Jokera zrozumiałem, jak człowiek może się stoczyć na dno, aby powstać z niego jako osoba, która zatraciła się we własnym pojmowaniu rzeczywistości. Joaquin Phoenix jako Książę Zbrodni udowodnił, że potrafi wcielić się w mężczyznę, który wraz z rozwojem akcji zmienia się w szaleńca, który jest zdolny do pozbawienia życia nawet najbliższych.

Myślę, że produkcja DC odniosła finansowy sukces ponieważ twórcy odważyli się stworzyć film, będący odmienny od produkcji, gdzie główne rolę grają super bohaterowie walczący z przestępcami. To historia i braku wsparcia psychicznego i emocjonalnego od strony najbliższych jak i społeczeństwa. Od początku historii da się zauważyć, że kobieta, która spotyka się z Arthurem w ramach pomocy psychologicznej nie jest w stanie mu pomóc. W pracy natomiast nie jest postrzegany, jako człowiek, którego powinno się szanować.

Jestem zdania, że twórcy Jokera chcieli nas ostrzec przed niebezpieczeństwami, jakie czekają na nas w XXI wieku. Można stwierdzić, że film ten jest komentarzem dotyczącym kondycji psychicznej współczesnego zachodniego społeczeństwa, gdzie pod przykrywką rozwiniętej cywilizacji ludzie a w szczególności mężczyźni popełniają samobójstwo lub popadają w obłęd. Ta interpretacja jest bolesna, jednak taki filmy są potrzebne, aby nagłaśniać rosnący problem psychiczny dotyczący obecnych i przyszłych pokoleń. Jednak czy w świecie, gdzie trudno zachować własną tożsamość, aby móc dopasować się do trendów można być zdrowym na umyśle? W codzienności, gdzie kontakty między ludźmi zostały zastąpione poczuciem osamotnienia w social mediach?

V. W pogoni za szczęściem.

,,Jeśli masz marzenie, musisz je chronić. Ludzie nie potrafią sami czegoś zrobić, więc mówią, że ty też nie możesz. Jeśli czegoś chcesz, to zdobądź to. Kropka.’’

Film wydawać by się mogło prosty, ale taki nie jest. Będąc zasypywanymi filmami, gdzie liczy się tylko rozlew wnętrzności i krwi potrafię docenić wysiłek, jaki w kreację filmu włożył Gabriele Muccino i Steve Conrad. Jestem zdania, że to produkcja, która potrafi nas zmotywować do działania. Swoją grą aktorską Will Smith pokazał, że potrafi wcielić się w samotnego ojca, który opiekuje się synem chcąc osiągnąć w swoim życiu więcej niż inni. Swoją drogą brakuje mi filmów, które poruszają problem samotnych ojców. Według mnie powinno powstać więcej tego typu historii, żeby pokazać, że są ojcowie, którzy pomimo trudności są przy swoim dziecku do końca i razem z nim walczą lepsze życie.

Na uwagę zasługują sceny, gdzie ukazane są wysiłki do jakich dąży Chris Gardner. Tutaj sceny potrafią wzruszyć. Np. jak Chris z synem przenocowali w łazience w San Francisco, aby przetrwać noc. Taka scena pokazała brutalną rzeczywistość, z jaką mają do czynienia większa część amerykanów i dobitnie reżyser pokazał, że to co widzimy w filmach, niekoniecznie umywa się do świata realnego.